Μετά από τη σχετική προετοιμασία τις προηγούμενες ημέρες, έφτασε το πρωινό του trackday.

Ένα καλό πλύσιμο στο αυτοκίνητο και ραντεβού στο γνωστό μας βενζινάδικο για ανεφοδιασμό με καλή 100άρα και ξεκινάμε παρέα με τον ChrisR26 και το Clio 197 RSR προς την πίστα των Μεγάρων. Και τα δύο αυτοκίνητα αστραφτερά και όλα μοιάζουν ιδανικά...

5 μόλις λεπτά αργότερα στην Αττική οδό και διαπιστώνω ότι δεν έχω πάρει το κράνος μου!!!! Έχω φορτώσει το αυτοκίνητο με κάθε τι που μπορεί να χρειαστώ, λάστιχα, εργαλεία, φόρμα, μέχρι κ ψυγειάκι με νεράκια και αναψυκτικά, αλλά το κράνος έμεινε σπίτι!! Ευτυχώς έχουμε ξεκινήσει αρκετά νωρίτερα δεδομένου ότι είχαμε να αλλάξουμε και λάστιχα στην πίστα.

Βγαίνω στην πρώτη έξοδο και αρχίζει το σιρκουί προς το σπίτι. Εκτός της κίνησης , ο ουρανός συννεφιάζει επικίνδυνα και σε λίγο αρχίζει η λασποβροχή. Κρίμα το πλύσιμο...

Γρήγορο πιτ στοπ στο σπίτι, και με το κράνος πλέον στις αποσκευές, φεύγω για την πίστα. Ξανά!!

Και επειδή τα παραπάνω δεν ήταν αρκετά μάλλον, για 10 λεπτά ρίχνει και χαλάζι!!!!

 

Φτάνω στην -ηλιόλουστη- πίστα με καθυστέρηση μισής ώρας και προσπαθώ να ξεχάσω τα προηγούμενα και να ξαναμπώ στο κλίμα της ημέρας, η αναποδιά όμως δε λέει να σταματήσει. Ένα από τα μπουλόνια δε λέει να ξεσφίξει με τίποτα και προκειμένου να μην κάνουμε ζημιά φορτώνω τα σλικ ξανά στο αμάξι και ψάχνω για βουλκανιζατέρ ανοιχτό στα Μέγαρα, 4 η ώρα το μεσημέρι. Τα 3 που συνάντησα ήταν κλειστά και στο γυρισμό προς την πίστα, ευτυχώς, βρήκα στο δρόμο μου ένα συνεργείο ανοιχτό, όπου και τελικά αλλάξαμε τα λάστιχα.

 

Επιτέλους επιστροφή στην πίστα, βιαστικές ετοιμασίες, δήλωση συμμετοχής, να στήσω τις κάμερες, να ντυθώ, να τοποθετήσω την κεραία GPS για την τηλεμετρία.......πού είναι η κεραία όμως;; Μέσα στον πανικό να φύγω για το βουλκανιζατέρ, είχα ακουμπήσει την κεραία στον ουρανό του αυτοκινήτου και φυσικά όταν επέστρεψα στην πίστα...δεν ήταν πια εκεί!!!!

 

Εκνευρισμός στο άπειρο για όσα συμβαίνουν, χωρίς τηλεμετρία πια, και αποφασίζω να μπω για ένα σετ στην πίστα να οδηγήσω λίγο, να δω πως συμπεριφέρεται η καινούργια ανάρτηση τουλάχιστον, ώστε να μην πάει εντελώς χαμένη η μέρα.

Εκεί μέσα ξεχνάω τα πάντα και οδηγώ!! Παρατηρώ τις αντιδράσεις της ανάρτησης, που φαίνεται να έχει κάποιο θέμα με αναπηδήσεις στον πίσω άξονα μέσα στην στροφή, και προσπαθω να κυνηγήσω από μακρυά το Χρήστο με το άλλο clio της ομάδας. Μετά από 10 γύρους βγαίνω για ξεκούραση, τα παιδιά που έχουν έρθει για βοήθεια (ευχαριστούμε Πάρη και Άκη!!!) μετράνε πιέσεις και θερμοκρασίες στα λάστιχα και σημειώνουν τα δεδομένα για μελέτη. Με χρονόμετρο χειρός τα παιδιά μέτρησαν ενδεικτικά χρόνους στα χαμηλά 11άρια και ίσως και ψηλό 10, επίδοση φυσικά αξιοπρεπής, αλλά ταυτόχρονα μακριά από το στόχο και τις δυνατότητες του Clio RS 197 R Project.

 

Αφήνω το Χρήστο να μπεί για το επόμενο session, ώστε να δανειστώ αργότερα την κεραία του, όταν δε θα τη χρειάζεται και τον παρατηρούμε απ' έξω με την υπόλοιπη ομάδα.

Μετά από 2-3 γύρους όπου φαίνεται ότι αρχίζει να ανεβάζει ρυθμό, τον βλέπουμε να σταματάει στην πίσω ευθεία και σε λίγο το Clio 197 RSR επιστρέφει ρυμουλκούμενο στα πιτς.

Δυστυχώς η ζημιά για το μοτέρ του είναι ολοκληρωτική , με τη μία μπιέλα να έχει σπάσει το μπλοκ και να έχει φτάσει μπροστά στο ψυγείο!!! Και φυσικά η ψυχολογία της ομάδας σε σχήμα μπιέλας.........σπασμένης μπιέλας συγκεκριμένα!!!

 

Κάπου εκεί αποφασίζω κι εγώ ότι δεν έχει νόημα σε μια τόσο στραβή ημέρα να ξαναμπώ στην πίστα και περιορίζομαι σε κάποιες φωτογραφίες μέχρι να ξαναβάλω τα δρομίσια λάστιχα και να πάρω το δρόμο της επιστροφής.

 

Θα επανέλθουμε όμως πιο δυνατοί, οπότε....μείνετε συντονισμένοι!!!